තනිකම කරන සඳ සෝබර හද දැදුරූ
වටකොට මහද වූවා මුළු ලොව අඳුරූ
වී නම් යමක් ඒ මොහොතෙහි මට සොඳුරූ
වදනක් පමණි රහසින් ඔබ මට කෙඳූරූ
ජීවන ගගන නැඟ ආ සඳ අඳුරු වළා
වැළපුණි මහද, තනිකම හා එකතු වෙලා
දිරි දී, නැගෙන්නට ඒ දුක ඉවත හෙළා
සඳවත නුඔ මගේ ලොව යළි එකළු කළා
වියළී ඉරිතැලී කතරක් වී තිබුණූ
හදබිම යළි වරක් නිල් උයනක් කෙරුණු
ජීවන දියෙන් පුරවාලන හද පොකුණූ
වැසි දිය ඔබය, නොක‍ෙලක වුව ඇද හැලුණූ
No comments:
Post a Comment