මාගේ ළමා වියේ අවුරුදු 6ක් පමණ මා ගත කළ අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කයේ කෙළවරක පිහිටි තම්මැන්නාකුලම ගම්මානය පසුබිම් කොට මෙයට පෙර මා විසින් “
අත්තප්පා“ සහ “
දෙමළ කලබලයට මැදි වීමි“ යන හිසින් පෝස්ට් දෙකක් පළ කළෙ මි. ඊටත් පෙර මවිසින් ලියන ලද "
හරියට ඇලවූ වැරැදි ස්ටිකරය" පෝස්ටුවේ කියැවෙන පරිදි කොළඹ පාසැලට එන්නට පෙර මම අවුරුදු පහක් අ/තම්මැන්නාකුලම ප්‍රාථමික විදුහලේ එහි අනෙක් දරුවන් හා එක් ව අකුරු කෙරුවෙමි.
බිං කුරුල්ලන් අඳිමින් සිට පස්වන ශෙු්ණියෙන් හෝ සමහරවිට ඊටත් පෙර ම පාසැල හැර ගොස් හේන් කෙටීමට එක් වීම ඉරණම් කරගෙන සිටි ඒ පාසැලේ දරුවන්ට හය හතර කියා දීමට එහි සිටි ගුරු දෙපළ වූ මගේ මා පියන් ට මහත් වෙහෙසක් දැරීමට සිදු විය. ඒ සඳහා පාසැලේ තිබූ සම්පත් ද සීමිත විය. දෙමාපියන් දරුවන් පාසැල් එව්වේ හේන් වැඩ නැති කාලයට පමණි. හේන් කාලයට යන්තම් කැත්ත උදැල්ල එසැවිය හැකි පිරිමි දරුවෝ දෙමාපියන් සමග හේනට ගියහ. ඒ වයසේ දැරිවියෝ වැඩට පළට උදව්වට හෝ කුඩා නැගණියන් හෝ මළණුවන් බලා කියා ගැනීමට නිවසේ නතර කර ගැනුණි. මේ හේතුවෙන් හේන් කොටන, කුඹුරු වපුරන අස්වනු නෙළන කාලවල පාසැලේ පැමිණී ම පහත වැටුණු අතර පාසැල් ආවේ ඉහත කී රාජකාරි කිරීමට තරම් වයසින් නොවැඩුණු දරුවෙකු පමණි. මේ තත්ත්වය යටතේ පාසැලේ හෝ අධ්‍යාපනයේ අභිවෘද්ධියක් ගැන දෙමව්පියන් ගේ විශාල උනන්දුවක් නො වීය. තිබුණත් ඒ් සඳහා දායක වීමට තරම් ඉගෙනුමක් හෝ ආර්ථිකයක් ඒ් වැඩි දෙනෙකුට තිබුණේ ද නැත. එසේ වුව ද මගේ දෙමාපියන් ප්‍රදේශයේ ඒ කාලයේ සේවය කළ බොහෝ ගුරුවරුන් මෙන් හේන් ගොවියන් බවට පත් නො වූ නිසා පූර්ණ කාලීන ව පාසැලේ වැඩ කටයුතු වල නිරත වීමට ඔවුනට කාලය තිබුණි. ඔවුන් දෙදෙනාට වයස් කාණ්ඩ පහකට අයත් පන්ති පහකට එකවර ඉගැන්වීම ගැටළුවක් නොවූ යේ එක පන්තියක සිසුන් 10-15 කට වඩා නො වීම නිසා ය.
මා මේ කියන කාලය ලංකාවේ රූපවාහිනී සේවා ජංගම දුරකථන සේවා නො තිබුණු අවධිය යි. ඒ අහල ගම් හතක විදුලිය හෝ රැහැන් දුරකථන හෝ නො තිබුණි. ළඟ ම පිහිටි විදුලිය සහිත ස්ථානය වූයේ මැදවච්චිය දුම්රිය පොළ අසල පිහිටි, ප්‍රදේශයේ ජනතාව "ඉස්ටේසන් මැදවච්චිය" නමින් හැඳින් වු කුඩා කඩ මණ්ඩිය ය. මන්නාරම ට විදුලිය ගෙන යන අධි වෝල්ටීය විදුලි කණු පෙළක් මැදවච්චිය මන්නාරම ඔස්සේ මාර්ගයට සමාන්තරව ඊට මඳක් ඈතින් පිහිටා තිබුණු බව මතක නමුත් එයින් සෙට්ටිකුලම කඩ මණ්ඩියට හෝ විදුලිය ලබා දී තිබුණේ නැත.
මේ තත්ත්වය යටතේ මගේ මවුපියෝ ඒ දරුවනට ලෝකය කියා දීමටත් දිවයිනේ දියුණු පළාත් වල දරුවන්ට ලැබෙන අධ්‍යාපනයෙන් අසක් හෝ ලබා දීමටත් යොදා ගත්තේ ගුවන් විදුලිය යි. අප සතුව තිබුණු ටෝච් බැටරි වලින් ක්‍රියා කරන යුනික් ගුවන් විදුලි යන්ත්‍රය යොදාගෙන, ගුරු නිවාසය ඉදිරියේ පෙළ සැදෙමින් රවුම් සැදෙමින් උදේ වරුවේ විකාශය වූ ගුවන් විදුලි අධ්‍යාපන සේවයේ වැඩ සටහන් වල ක්‍රියාකාරකම් කළ හැටි මට සිහි වේ. මෙම උනන්දුවේ ප්‍රතිඵලයක් හැටියට, ග්‍රාමීය පාසැල් වලට යුනිසෙෆ් ආයතනය විසින් සපයන ලද ඉගෙනුම් ආධාරක කට්ටලයක්, යුනිසෙෆ් ලාංඡනය යෙදූ ගුවන්විදුලි යන්ත්‍රයක් සහ අළුත් ම පා පැදියක් පසු කාලයක දී පාසැලට ලැබුණි. යුනිසෙෆ් ඉගෙනුම් කට්ටල වල අඩංගු වූ ජර්මනිය, නෙදර්ලන්තය වැනි රට වල නිෂ්පාදිත පාට කූරු, දිය සායම්, ප්‍රිස්ම, අත් කාච විවිධ හැඩ තල ආ දිය එවකට කොළඹ නගරයෙන් හෝ මිල ට ගත නො හැකි ව තිබූ, අප විශ්මයට පත් කළ උසස් තත්ත්වයේ නිෂ්පාදන බව කිව යුතු ය.
තවමත් මා සතුව තිබෙන 1970 මිලට ගත් ශ්‍රී ලංකාවේ නිෂ්පාදිත යුනික් ගුවන් විදුලි යන්ත්‍රය, එහි උපදෙස් අත්පොත සහ සේවා ටැගය - මුල දී ගුවන් විදුලි අධ්‍යාපන සේවයේ වැඩසටහන් ශ්‍රවණය කළේ මේ යන්ත්‍රයෙනි
මේ කාලයේ ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලි සංස්ථාව විසින් අනුරාධපුරය කේන්ද්‍ර කරගෙන රජරට සේවය ආරම්භ කර තිබුණු අතර අද මෙන් ගුවන්විදුලි සේවා සුලභ නො වූ ඒ් කාලයේ ඒ් සඳහා භාවිත කරන ලද්දේ මගේ මතකයේ හැටියට, එතෙක් නුවර කලාවියට සිංහල පළමුවන සේවය (අද හඳුන්වන ආකාරයට "ස්වදේශීය සේවය") විසුරුවා හැරීම පිණිස යො දා ගත් කැකිරාව විකාශන මධ්‍යස්ථානයේ මධ්‍යම තරංග සංඛ්‍යාතය යි. මේ නිසා එතෙක් මධ්‍යම තරංග ඔස්සේ පළමුවන සේවය ට සවන් දුන් අනුරාධපුරය හා අවට ප්‍රදේශවල ජනතාවට ඒ් සේවයට සවන් දීමට නොහැකි ව ගිය අතර එය නිරන්තර ගුවන්විදුලි ශ්‍රාවිකාවක වූ මගේ මවගේ බලවත් නො සතුටට හේතු වී ය. කෙසේ වුවද අළුතින් ඇරඹුණ රජරට සේවයේ රජරට පාසැල නමින් පැය භාගයක වැඩ සටහනක් සති පතා සවස් භාගයේ විකාශය කරන ලදී. එක් එක් දින මෙය ට සහභාගි වූයේ තෝරා ගන්නා ලද රජරට කලාපයේ පාසැලක සිසුන් ය. අප මේ වැඩ සහනේ නිරන්තර ශ්‍රාවකයන් වූ අතර, මගේ දෙමාපියයෝ මේ වැඩ සටහනට සිය පාසැල ද සහභාගි කරවීමට සිහින මවන්නට වූ හ. මෙහි දී මා සඳහන් කළ යුත්තේ පොදුවේ රජරට ප්‍රදේශය ම ඒ් කාලයේ අදට වඩා බෙහෙවින් රටේ අන් ප්‍රදේශ වලින් දුරස්ථ දුෂ්කර ප්‍රදේශයක් සේ සැළකුණේ වුවද, එහිත් උතුරු ම කොණේ උතුරුමැද සහ උතුරු පළාතට මායිම් ව හුදෙකලා ව පිහිටි සිංහල ගම්මානයක් වූ තම්මැන්නාකුලම සලකන ලද්දේ දුෂ්කර ප්‍රදේශ අතරිනුත් දුෂ්කර ප්‍රදේශයක් වශයෙන් බව ය. එබැවින් වැඩ සටහන පටිගත කිරීම සඳහා ගුවන් විදුලි සේවයේ කණ්ඩායමක් එහි ගෙන්වා ගැනීම ලෙහෙසි පහසු කාර්යයක් වූයේ නැත. අවසානයේ අනුරාධපුරයට කළ යාම් ඊම් ගණනකින් සහ දීර්ඝ ව්‍යායාමයකින් පසුව ගුවන්විදුලි කණ්ඩායම පැමිණෙන දිනය ස්ථිර විය. වැඩ සටහනට පුහුණුවීම් ලහි ලහියේ කෙරුණු අතර දුරුකතර ගෙවාගෙන පැමිණෙන ගුවන්විදුලි කණ්ඩායමට ආගන්තුක සත්කාර කිරීමට ද යුහුසුළුව කටයුතු සම්පාදනය කරන ලදී. එහෙත් අපගේ බලාපොරොත්තු කඩ කරමින් නියමිත දිනය ආසන්න වත් ම විදුලි පණිවුඩයකින් දැනුම් දෙන ලද්දේ ගුවන්විදුලි කණ්ඩායම කිසියම් හේතුවක් නිසා (හේතුව දැන් මගේ මතකයේ නොමැත) එ දිනට නොපැමිණෙන බව යි. අද අපේ රටේ ඔ්නෑම කෙළවරක දරුවෙකුට රූපවාහිනියේ පෙනී සිටීම පවා එතරම් අරුමයක් නො වේ. එබැවින්, ගුවන් විදුලි යන්ත්‍රයක් හිමි කර ගැනීමත් සුඛෝපභෝගීත්වයක් වූ යුගයක, පෙදෙසක, විසූ අප එදා එයින් පත් වූ අපේක්ෂා භංගත්වය ඒ් වූ පරිද්දෙන් ම අවබෝධ කර ගැනීමට මෑත භාගයේ උපන් අයෙකුට හැකි යැයි මම නො සිත මි. කෙසේ වුවද නැවත නැවතත් කෙරුණු ලිපි හුවමාරු ආදියෙන් පසු වැඩ සටහන අනුරාධපුරයේ සිය මැදිරියේ දී පටිගත කිරීමට ගුවන් විදුලි සේවය විසින් දිනයක් වෙන් කර දෙන ලදී. ඒ් අනුව මට මතක හැටියට 1980 අවුරුද්දේ දිනයක අනුරාධපුරයේ පිහිටි රජරට සේවයේ පටිගත කිීරීමේ මැදිරියේ දී අ/තම්මැන්නාකුලම ප්‍රාථමික විද්‍යාලය යේ රජරට පාසැල වැඩ සටහන පටිගත කරන ලදී.
වැඩ සටහන නියමිත දිනයේ දී ගුවන් විදුලියෙන් විකාශය වූ අතර ගුරු නිවාසයේ ගුවන් විදුලියෙන් අපත්, ගුවන් විදුලි යන්ත්‍ර නොමැති නිවෙස්වල දරුවෝත් එයට මහත් ප්‍රීතියෙන් සවන් දුනිමු. මේ මෙරටට කැසට් පටිගත කිරීමේ යන්ත්‍ර ප්‍රචලිත වෙමින් පැවති අවධිය වුවද අප සතුව හෝ ගමේ වෙන අයෙක් සතූව පටිගත කිරීමේ යන්ත්‍රයක් නො තිබුණු බැවින් වැඩ සටහන නැවත සවන් දීම සඳහා පටිගත කර ගන්නට අපට නොහැකි වීම අපගේ ඉමහත් දොම්නසට කරුණක් විය. මෙයට මාස කීපයකට පසු වරායේ සේවය කළ ලොකු මාමා (අම්මාගේ වැඩිමහල් සහෝදරයා) කැසට් රෙකෝඩරයක් අපට තෑගි කළ විට එදා වැඩ සටහන පටිගත කර ගැනීමට නො හැකි වීමේ අඩු පාඩුව අපට වඩා ත් තදින් දැනුණි.
මේ අතර අපට ආරංචි වූයේ අසල්වැසි ගම්මානයක් වූ ඉරට්ට පෙරියකුලමේ නිවෙසක අපේ "රජරට පාසැල"වැඩ සටහනේ කොටසක් පටිගත කර ඇති බවයි. ගුවන් විදුලියට සවන් දෙමින් සිටිය දී අසල්වැසි ගමක නම කියවෙනු අසා විමසිලිමත් වූ ඔවුන් වැඩ සටහනේ මැද සිට ඉතිරි කොටස පටිගත කර ඇති බව කියන ලදී. මෙයින් අමන්දානන්දයට පත් මගේ මව කෙසේ හෝ පණිවුඩයක් යවා කැසට් පටය ගෙන්වා ගැනීමට සමත් වූවා ය. මෙයින් පිටපතක් ලබා ගත් අප එය සුරැකි ව තබා ගතිමු. ඒ පිටපත ලබා ගත් ආකාරය ද මෙහි දී සඳහන් කිරීම වටින්නේ යැයි සිතේ. ඒ කාලයේ පමණක් නොව ඉන් බොහෝ කාලයක් ගත වන තෙක් ද කැසට් පටයක පිටපත් ලබා ගැනීමට අවශ්‍ය වූ විට අප එය කළේ කැසට් පටය එක යන්ත්‍රයක වාදනය වන්නට සලස්වා, වෙනත් යන්ත්‍රයක් එහි ස්පීකරය අසලින් තබා පටිගත කිරීම ය. මෙහි දී බාහිර පරිසරයේ ශබ්ද, වාහන ශබ්ද, ළිං වලින් වතුර අදින ශබ්ද පමණක් නොව කැසට් යන්ත්‍ර දෙකේ මෝටර ශබ්ද ද පටිගත වීම නිසා පිටපතේ ගුණාත්මය විශාල වශයෙන් පහළ වැටුණි. අසූව දශකයෙන් පසු මේ කාර්යය සඳහා ඉලෙක්ට්‍රොනිකව කැසට් පිටපත් කිරීමේ පහසුකම ඇති රෙකෝඩ් බාර් බිහි වූ අතර ඊටත් පසුව කැසට් පට දෙකක් වාදනය කළ හැකි යන්ත්‍ර වෙළඳ පොළට ආ පසු කැසට් පිටපත් කිරීම නිවසේ දීම උසස් ගුණාත්මයෙන් කර ගත හැකි විය.
2004 වසරේ දී පමණ මම මා සතුව තිබූ කැසට් පටයෙන් මගේ පරිගණකයට එම වැඩසටහනේ ඩිජිටල් පිටපතක් ලබා ගත් අතර කොරෝනා නිවාඩුවේ විවේක පාඩුව පරණ බැකප් ෆයිල් අවුස්සා බලන මට අද යළි එම ඩිජිටල් පිටපත හමු විය.
මුල් කැසට් පිටපත ද මගේ කැසට් එකතුවේ තිබෙනවා විය හැකි වුවත්, දෛවයේ සරදමකට මෙන් එම කැසට් පට වාදනය කර බැලිය හැකි ක්‍රියාකාරී තත්ත්වයේ කැසට් වාදන යන්ත්‍රයක් එදා 1980 දී මෙන් අදද අප නිවස පැත්ත පළාතක නැත!
වසර කීපයකට පෙර යළි තම්මැන්නාකුලම ගමට ගිය ගමනේ ඡායාරූප සහ 1978-80 වකවානුවේ ඡායාරූප සමග වීඩියෝ මාධ්‍යයට පෙරළන ලද 1980 පටිගත කළ රජරට පාසැල වැඩ සටහන.
මගේ කැසට් එකතුව
ගූගල් සිතියම මත තම්මැන්නාකුලම විද්‍යාලයය
ගූගල් ස්ට්‍රීට් වීව්හි පෙනෙන පරිදි නේරියකුලම් නෙළුකුලම් පාරෙන්තම්මැන්නාකුලම ගමට හැරෙන හන්දිය
